Gommaar Gilliams - Romeo’s Tune De schilderijen van Gommaar Gilliams zijn niet oppervlakkig te beschrijven. Het zijn assemblages van verscheidene materialen, kleuren, texturen, symbolen en kunsthistorische elementen die hem inspireren. De kunstenaar lijkt in de eerste plaats een evenwicht te zoeken tussen abstractie en figuratie. Zijn genereuze, gesterijke penseelvoering herinnert aan de abstract expressionistische traditie. Herkenbare vormen zoals bomen, huizen en de weinige menselijke figuren refereren in hun stijl aan verschillende andere tradities, van antieke Midden-Oosterse miniaturen tot Europees symbolisme. Door het monumentale formaat domineert de geste in Gommaars werken. De hand van de kunstenaar is onmiskenbaar aanwezig in de haast choreografische penseelvoering en de expressionistische behandeling van de gekozen materialen. De schilderijen bevatten lagen nauwkeurig, maar toch intuïtief geplaatste elementen, die samen een collage van beweging, emotie en verlangen vormen. De serie Remember Me is gekenmerkt door een evenwaardige verhouding tussen abstracte geste en figuratieve symboliek. Elk van de elf beelden is een nieuw hoofdstuk rond een centrale thematiek, maar er is geen chronologische of narratieve volgorde. Het zijn eerder allemaal verschillende perspectieven op dezelfde thema’s. In zijn werken verkent Gommaar het innerlijke kind als een ideaal bestaan, niet beknot door de dagelijkse realiteit. In zijn hommage aan het innerlijke kind, vrij en vol verbeelding, confronteert hij een ideale vorm van zijn, met een bestaan onder het gewicht van verwachtingen. De enige mens in de serie is een dromerige melancholische figuur. Zijn uiterlijk is beïnvloed door Renaissancistische figuren. Hij verbergt zich tussen de bomen, mijmerend en zich schijnbaar verschuilend voor de blik van de kijker. Andere vormen zijn echter belangrijker: de bomen en bloemen symboliseren een verlangen dat ook terug te vinden is in een andere reeks van Gommaar, Arcadia. Met deze en andere symbolen, zoals regen, parasols en huizen, bouwt hij een persoonlijke, maar universeel herkenbare droomwereld, gekenmerkt door melancholie en de dualiteit tussen dag en nacht, hemel en aarde. Het schilderij zelf verlangt echter ook. De eclectische textuur – een combinatie van ruwe verf en toegevoegde papieren elementen – reikt uit naar de toeschouwer, die op zijn of haar beurt verlangt dit kleurrijke, oneffen oppervlak aan te raken. In zijn Blankets, een reeks werken bestaande uit samengevoegde stoffen en tapijten, speelt textuur de hoofdrol. Er is een minder duidelijk narratief, maar er heerst een overkoepelend verlangen; naar een aanraking, naar warmte, naar bescherming. Een deken staat immers ook symbool voor huiselijkheid. Gommaar werkt enkel in reeksen, en toont zo zijn toewijding aan schilderkunst als proces. Er is niet één waarheid en niet alle perspectieven zijn in één enkel beeld te vatten. De verscheidene beelden van dezelfde reeks zijn daarom argumenten, nieuwe ideeën in een denkproces rond een centraal thema. Gerhard Richter zei: “Je kan enkel in woorden vatten wat woorden kunnen uitdrukken, wat taal kan communiceren. Schilderen heeft daar niets mee te maken. Schilderen is een andere manier van denken.” Zo is schilderen voor Gommaar ook een andere manier van communiceren; met beelden in plaats van met woorden. De recente reeksen beïnvloeden elkaar en vullen elkaar aan. Ze inspireren de kunstenaar voor weer volgende projecten. Deze ‘intertekstualiteit’ heeft te maken met Gommaars intentie om door zijn schilderijen te communiceren, maar ook met de overkoepelende thema’s. Zijn melancholische en verlangende beelden stellen pertinente existentiële vragen. Zijn synthese van kunsthistorische elementen met uitgebreide iconografische achtergronden, en hun gecombineerde uitvoering in een nieuwe beeldtaal, maken Gommaars mijmeringen voor iedereen herkenbaar. - Tamara Beheydt